Daar liepen we dan. Door de straten van Weesp. Met zijn
allen, 25 kinderen. De meeste mensen keken ons aan met een blik die duidelijk
maakte dat ze zo’n grote groep kinderen liever niet tegen waren gekomen. Als ze
toch eens wisten. We liepen door, langs Aquamarin en het speeltuintje daar,
langs de rode flats die als een grote muur tussen ons en de andere kant van
Weesp werkten, lang een beeld waar een
prachtig verhaal aan vast hing, langs de molen die waarschijnlijk ooit wel eens
had gedraaid, over de brug waar nooit meer een bood onderdoor ging en dan
rechtsaf, een doodlopend straatje in.
We begonnen allemaal onrustig te worden, alhoewel we dat
natuurlijk niet lieten merken. Toen de straat doodliep grepen we onze kans. Er
ontstond een ware suikerhartjes deal. De mensen zonder probeerde kosten wat het
kost suikerhartjes te pakken te krijgen. Diegene met gaven ze niet makkelijk
weg. Al snel was er een ruzie ontstaan. De meesten keken niet eens meer op. Dat
gebeurde altijd. Een beetje boos gefluister hier en daar. Schreeuwen kon
natuurlijk niet, nee nee, dan zou iedereen ons door hebben. Wie weet wat er dan
boven ons hoofd hing.
Maar dit keer was het anders, Ze werden onrustiger dan
normaal, iedereen merkte een verandering in de atmosfeer. De sfeer was voor een
groot deel te danken aan de doodlopende straat. Sommige beweerde dat er wel
degelijk een manier was om verder door te lopen. Toch waren de meesten ervan
overtuigt dat er geen weg verder meer was. De leider van de suikerhartjes deal
(en tevens de docent) maande iedereen weer tot rust en we liepen weer terug.
Alsof er niet net een suikerhartjesdeal was geweest. Alsof we niet net iets
strafbaars hadden gedaan.
Verder liepen we terwijl iedereen zijn oogst van de dag op
at. Langs de Bloem & Bloem en de Hobbiewinkel. Op de grond was <3 Weesp
gespoten, dat had vast ook iets te maken met Valentijnsdag, net als onze
duistere praktijken. Langs de Jess optiek liepen we en over de brug, we staken
een straatje door en kwamen uit achter de Dobey. Ondertussen werd er druk
gespeculeerd over de mogelijke consequenties van onze daden, wie weet had iemand ons wel
gezien en de politie gebeld, dan waren we nog niet jarig. Toch waren de meeste
niet bang. We hadden een goede schuilplek gevonden en de kans dat iemand ons
had gezien was nihil. We staken de straat over en waren bijna weer terug op
school. Alleen nog maar langs de voormalige van Houten fabriek.
Toen we eindelijk weer door de deuren van de school liepen
haalde we allemaal diep adem. Weer een gelukte suikerhartjesdeal.
